It’s time to move!

Lieve volgers van mijn blog,

Deze blog gaat zeer binnenkort verhuizen. Helaas verhuizen jullie niet automatisch mee.

Omdat ik het ontzettend leuk zou vinden als jullie lekker in de buurt blijven en me blijven volgen, zou ik jullie willen vragen je even opnieuw in te schrijven via http://femkevonk.nl/blog. Aan de rechterkant van die pagina (of, voor de mobiele surfers, helemaal onderaan) staat een veld waar je je emailadres kunt invullen. Zo blijf je op de hoogte van mijn nieuwe blogposts.

Sorry voor het ongemak, en hopelijk tot snel!

Femke

Handpalmverhaal

De opdracht: schrijf een handpalmverhaal – een literair genre dat uit korte fictionele teksten bestaat, korter dan een kort verhaal, doorgaans niet langer dan één pagina – over een hand. Nou, als de juf dat zegt, dan doen we dat maar…

Gedachteloos stak hij zijn handen onder de kraan om ze met water te vullen. Hij bracht zijn gezicht naar beneden en plensde het koude water in zijn gezicht. ‘Verdomme’, dacht hij. ‘Ben ik er weer ingetrapt!’

Aandachtig keek hij naar zijn linkerhand. Zijn duim, waarvan de nagel helemaal vervormd was door het jarenlange bijten. De wijsvinger, blauw en opgezwollen dankzij de aanvaring met een hamer. De middelvinger, zwart van de lijm en andere troep die hij er met de beste wil van de wereld niet meer af kon boenen. Dan zijn ringvinger: zo’n beetje de enige die nog ongeschonden was. Een keurige vinger in een hand die verder getekend was door het harde, zware werk. Als laatste zijn pink. Het rotding, dat altijd kriebelde en irriteerde en jeukte – het ging niet weg. Logisch, want hoe kon je ook krabbelen aan iets dat er alleen nog maar in je gedachten was. Een lege plek waar ooit zijn pink had gezeten. De boosdoener, die ervoor zorgde dat hij met grote regelmaat zijn gezicht probeerde te wassen met twee handenvol lucht, omdat het water al was weggeglipt door het gat in zijn hand, waar hij zijn pink wel voelde maar niet zag.

Hij sloot zijn handen opnieuw, nu bewust zijn linker ringvinger tegen zijn rechter pink, en waste zijn gezicht, nu wel met water. Hij was weer klaar voor een nieuwe dag.

Dit delen:

Ik bevind mij momenteel in wat het UWV noemt ‘de onderzoeksperiode’. In deze periode van maximaal zes weken kan ik mijn plannen om als ZZP’er mijn geld te gaan verdienen verder onderzoeken en allerlei voorbereidingen treffen. Ik mag nog geen commerciële activiteiten ontplooien, dus het is nog niet voor ’t echie, maar zo begint het wel een beetje te voelen. Nog even wat Google-lesjes volgen bij de Digitale Werkplaats, Adobe InDesign ‘Classroom in a Book’ moet ook nog even doorgeworsteld, en mijn ondernemingsplan is al zes keer opnieuw uitgeprint, nagekeken, op toch zeker twee karakters aangepast en nog een keer uitgeprint.

Fem gaat ZZP – als ik het zo opschrijf gieren de zenuwen door mijn buik. Van 4041 kleuren op de muur naar zeven kleuren in de broek, zeg maar. Zoiets.

‘Tekstschrijver, webbouwer, communicatieprofessional en duizendpoot’. Klinkt wel goed, toch? Tot ik bedenk dat ik dat over mezelf zeg. Mijn hemel, ga ik dit echt doen?! Zouden ze niet nog iemand zoeken bij de Lidl achter de kassa? Wel zo veilig misschien… Maar goed, zolang ik nog geen baantje als caissière heb gevonden, ga ik maar gestaag door met voorbereiden.

Eén van de dingen die ik graag ‘erbij’ wil blijven doen, is het personaliseren van kleding, tassen, glazen en ander spul. Daarom heb ik vanochtend een afspraak bij @TheMagicTouchNL in Heemstede, en ga ik mij laten onderdompelen in de wereld van printers, snijmachines, plotters, textiel en sublimatie. En hoewel het gewoon een afspraak is, zonder enige verplichtingen, zonder enig risico, voelt het spannend, écht.

Nog een paar weken, dan word ik niet alleen 50, maar dan ben ik ook echt werknemer af en mag ik de boer op. Zeven kleuren, dat dan weer wel, maar ik heb er zin ‘an!

Thailand, here we come!

Een jaar geleden ontstond het plan, en nu eindelijk is het zo ver! Destination Thailand!! De puinresten van kerstavond zijn opgeruimd, de lege flessen verzameld, het inpakpapier in de papierbak. Door zoon 1, zoon 2 en (schoon)moeder zijn we afgezet op Schiphol. Eerst even twee Unox-mutsen ophalen bij de ATPI-desk (met grote dank aan Judith Zonneberg) en daarna de rugzakken afgeven. Die zien we weer terug in Bangkok! De reis zal gaan van Bangkok naar Khao Sok National Park, en dan door naar Ao Nang Beach bij Krabi waar we het nieuwe jaar in zulllen luiden op een wel heel bijzondere manier. Dan gaan we door naar Koh Lanta, waarna we de oversteek maken en net voor Phuket zullen ‘landen’ op Koh Maphrao (ook wel bekend als Coconut Island). De laatste nacht brengen we door in Phuket Airport Hotel, en dan is het weer op naar huis. Met onze rugzakken gevuld met een berg nieuwe ervaringen, en klaar voor een nieuw jaar. Een nieuw jaar met spannende – en sportieve – uitdagingen en mooie vooruitzichten. Maar eerst deze reis. Een reis om het bijzondere jaar 2016 af te sluiten en 2017 met open armen te verwelkomen. We hebben er zin ‘an!!

“Mijn moeder snapt er helemaal niks van!”

Vorig weekend was ik op de kerstmarkt bij de Tuin van de Smid. Zus Fraukje (ja, die ene van Fraukje Vonk Photography) en ik bevrouwden daar een stand. Bij Fraukje konden bezoekers terecht voor een korte kerstfotoshoot, en ik was er gezellig bij, ter lering ende vermaeck. En oh ja, ik had een aantal exemplaren van ‘Planet Jesse’ meegenomen, je weet tenslotte maar nooit!

Dag 1 heb ik maar liefst één exemplaar van ‘Planet Jesse’ verkocht. Aan een familielid. Dus dat telt niet… Maar ach, we hadden lol, het was gezellig, we maakten een praatje hier en een praatje daar, dus wat maakt het uit. Dag 2 verkocht ik nog een exemplaar. Aan een oud-collega, dus dat telt eigenlijk ook niet… Maar opnieuw hadden we lol, netwerkten we er een beetje op los en dronken we wat glühwein. Hoe erg kan het zijn? Een klein beetje teleurgesteld waren we wel, maar bij een echte Vonk komt dat woord niet in het vocabulaire voor. Om vier uur besloten we nog één glühwein te nemen en dan de tent op te doeken.

Een paar bezoekers scharrelden nog wat rond, en één vrouw kwam onze kraam nog even bekijken. Ze pakte een ‘Planet Jesse’ op, las de achterflap en bladerde het wat door. Ze keek me aan en riep: “Die wil ik kopen, voor mijn moeder voor kerst, want die snapt er helemaal niks van!”.

Deze vrouw van midden 30 ontdekte een jaar geleden dat ze een autismespectrumstoornis heeft. Jarenlang was ze behandeld voor depressie en een persoonlijkheidsstoornis, terwijl ze zelf daar helemaal niets bij voelde. Maar ja, als de geleerden het zeggen, dan zal het wel. Tot een jaar geleden de officiële diagnose autisme kwam. “Wat was ik daar blij mee! Ik wist meteen dat het klopte en snap nu eindelijk waarom ik al die jaren worstelde met bepaalde dingen.” Dankzij de diagnose kan ze samen met haar partner en anderen in haar naaste omgeving simpele oplossingen verzinnen voor dingen die haar in het verleden problemen bezorgden of frustreerden. Zo vertelde ze dat er met huisgenoten de afspraak is gemaakt om bij ironische opmerkingen de hand op te steken, zodat zij begrijpt dat het gezegde niet letterlijk opgevat moet worden. Maar haar moeder… die snapt er niets van en kan helemaal niets met de diagnose autisme.

Wat een ongelooflijk groot compliment dat deze vrouw mijn ‘Planet Jesse’ ziet als een hulpmiddel om haar moeder uit te leggen wat autisme in kan houden en waar iemand met autisme mee kan worstelen. En hoe mooi om weer eens bevestigd te zien dat een diagnose niet alleen maar staat voor ‘weer een etiketje’. Nee, het helpt je te begrijpen, het helpt je – vaak kleine – aanpassingen te doen waardoor het leven een beetje overzichtelijker wordt.

Een bijzondere en verrassende afsluiting van onze eerste kerstmarkt. Volgend jaar weer, zus?!

P.S.:
Ook iemand in je omgeving die er niets van snapt? ‘Planet Jesse’ past blijkbaar ook mooi onder de kerstboom.

Omdat de wereld best een beetje mooier mag…

Namens Mensen met een Missie reist Fraukje Vonk – ja, mijn zus – in maart 2017 af naar Bolivia waar geweld tegen vrouwen een hardnekkig probleem is. We kunnen helaas niet allemaal mee, maar we kunnen wel allemaal helpen. 

Seksueel en lichamelijk geweld zijn nog steeds een enorm probleem in Bolivia, ondanks de wet “Ley 348”, die hier verandering in had moeten brengen. Zo’n 70% van de vrouwen heeft te maken met mishandeling en verkrachting.

Namens Mensen met een Missie reist Fraukje in maart 2017 af naar Bolivia om de situatie met eigen ogen te bekijken en de lokale gemeenschappen te ontmoeten. Samen met lokale organisaties willen Fraukje en andere Mensen met een Missie de spiraal van geweld van onderaf aan doorbreken. Als fotograaf en reporter gaat ze – samen met bloggers, vloggers en andersoortige reporters – de verhalen vanuit het echte Bolivia verspreiden en draagt zo haar steentje bij aan een ommekeer. Dit project is zo goed, omdat het doel is de eigen kracht van mensen te versterken, zodat zij zélf hun leven kunnen verbeteren.

Ik ben rete-trots op mijn zus en weet zeker dat ze met de indringende manier waarop ze kan fotograferen iets prachtigs en vooral krachtigs neer gaat zetten. Maar dit kost natuurlijk geld, wat als startend fotograaf en herintredende Nederlander nogal een schaars goed is. Als jij ook vindt dat de wereld in het algemeen en Bolivia in het bijzonder best een beetje mooier mag, maar geen tijd hebt om zelf af te reizen naar Bolivia en je ding te doen, dan is hier je kans! Doneer een klein bedrag (groot mag ook natuurlijk) aan Fraukje en help haar de vrouwen van Bolivia helpen.

Lees eerst meer over dit project van Mensen met een Missie of doneer direct via DreamOrDonate!

Blije bloem

Onderweg naar die nieuwe toekomst kom je nog eens ergens. Zo was ik deze week in Onstwedde. Onst-waar? Onst-net-onder-Assen-rechtsaf-en-in-de-ankers-als-de-eerste-Duitse-verkeersborden-in-zicht-komen. Daar dus. Zuslief had geregeld dat we – moeder, tante, zuslief en ik – daar een workshop ‘Tiffany’ (soort glas-in-lood) konden volgen bij Anneke Weesjes. Na een rit van drie uur rollen we het atelier van Anneke binnen.Temidden van een grote tafel met waxinelicht-kacheltjes, een wand met spannend uitziende apparaten en talloze gekleurde glasplaten en een plateau met koffie, thee en lekkers heten Anneke en haar man Andreas ons welkom. Voor we beginnen met de workshop moeten we ons even vergapen aan de kunstwerken die Anneke heeft gemaakt. Prachtige raamhangers, panelen, lichtjes en andere decoraties – we komen ogen tekort.

Maar willen we met iets naar huis gaan aan het eind van de dag, moeten we toch echt aan de slag. Een ontwerpje uitzoeken is al moeilijk zat, en dan moeten we ook nog kleuren glas kiezen. Keuzestress alom. Ik kies voor een blije bloem, zuslief voor een draak en moeder en tante gaan voor de vlinder. Het ontwerpje moet geknipt en overgebracht worden op het glas, waarna we het glas snijden. Het atelier vult zich met het geluid van vier paar klotsende oksels. Na de – overigens geweldige – lunch is het tijd het gesneden glas te slijpen. Een rustig werkje en de oksels drogen langzaam op. Maar niet voor lang… Rolletjes dunne slierten koperfolie komen op tafel en dat moeten we op de randen van het glas plakken, maar wel op zo’n manier dat aan beide kanten een halve millimeter uitsteekt. En Anneke is streng! Niet in het midden? Opnieuw plakken! Dan mogen we eindelijk de stukken glas aan elkaar solderen en ontstaan er vier mooie kunstwerkjes.

Toegegeven, in werkelijkheid verliep het proces iets minder soepel en eenvoudig dan hier beschreven, maar ik wil niemand vermoeien met paniekerende moeders en stressende zussen. En een glaasje Glasthusiasme – een huisgemaakte karamellikeur – tussendoor deed wonderen.

Anneke, nicht, kunstenaar en grote lieverd: bedankt voor een geweldige workshop! Het was gezellig, leerzaam en ontzettend leuk. Al zakte de moed ons af en toe in de schoenen, we zijn trots op wat we in zo’n korte tijd hebben kunnen maken. Ik ben blij met mijn blije bloem 🙂

Draak Jonathan

Lekker autistisch?

Jesse en ik mogen vandaag op de foto voor Balans Magazine. Vorige week ben ik geïnterviewd voor de rubriek ‘Bij ons thuis’, en vandaag volgt de fotoshoot. Jesse zit strak in het pak en netjes gekapt aan de keukentafel – ja, te eten… – en zegt: “Zal ik straks als de fotograaf komt lekker autistisch gaan doen? ‘Nee, meneer de fotograaf, u kunt niet zomaar naar binnen! Eerst je schoenen uit, dan drie rondjes en dan je knie aanraken met je neus.” Wie durft er nog te beweren dat mensen met autisme geen humor hebben? Hè?! Kom maar op als je durft… 😉

#JorisdenBlaauwen #BalansDigitaal

‘Oma vertelt’ in beeld gebracht

Oma Jitty en tante Ali. Twee zussen geboren in het Rotterdam van voor de oorlog. En twee van de 78.000 daklozen als gevolg van het bombardement op Rotterdam. De oorlog hebben ze overleefd, en lang na de oorlog – in mei 2014 – is hun verhaal opgetekend, kort voordat de laatste van de twee zussen overleed. De zussen zijn weer samen.

Fraukje en Femke, twee andere zussen, vonden dat het verhaal van hun oma Jitty beeld verdiende; de woorden van hun oma moesten tot leven gebracht. Gewapend met fototoestel, vergiet en plattegrond vertrokken zij naar Rotterdam. Een ietwat teleurstellende maar tegelijk hilarische èn bijzondere speurtocht volgde. Een verslag in woord en beeld.

De voorbereidingen begonnen in Leiderdorp. De tekst werd erbij gepakt en alle genoemde straten en plaatsen werden gehighlight en op een lijstje geschreven, met bijzonderheden erbij. Toen kwam het ingewikkelde deel: de route uitstippelen. Fem stortte zich op Google Maps, Frauk tekende de plaatsen grofweg in op een kaartje van Rotterdam en daarna puzzelen wat de meest efficiënte route was. We moesten beginnen bij de watertoren, zoveel was duidelijk. En daarna lopen, lopen, lopen.

Zo gezegd, zo gedaan. Startlocatie: de watertoren. In het machine- en ketelhuis naast de watertoren werkte Jitty’s vader. Daar, buiten het hek wachtte ze vaak op haar vader, die haar dan vanuit het raam kon zien staan. Hoe mooi dan ook dat op die plek, bij de boom, onze moeder en oma mag rusten? Dat maakte ons dan ook voor één dag in ons leven bomenknuffelaars.

Door naar de Honingerdijk, waar volgens Dicky de familie Lemm had gewoond, waar Ali in de huishouding werkte, en waar ze tijdens de bombardementen met een vergiet op haar hoofd zich probeerde te beschermen.

Naar achteraf bleek, verkeerde locatie, maar wel een hilarisch moment. 🙂

Volgende halte: Oostmaaslaan, waar oma werkte bij Wasserij Bombeke. Ondertussen realiseerden we ons meer dan ooit tevoren hoe destructief de bombardementen waren geweest. Als mens in vrijheid kun je je er blijkbaar toch geen echte voorstelling van maken, dat alles wat eens was, niet meer teruggevonden kan worden. Niets dat uit de puinhopen was gevist en als gedenkteken is gebruikt, niets! We hadden onze pijlen gericht op de Brandgrensroute. Helaas, die bestond uit niet veel meer dan een serie brandgrensstenen, waar oneerbiedig een hele rits fietsen op gedumpt was.

Van de Oostmaaslaan is het een paar treden omhoog naar de Maasboulevard, met uitzicht op wat oma de Maasbrug noemde. Het bezit van de Maasbruggen was van cruciale betekenis voor de Duitsers, waardoor oma niet meer naar werk kon, zo dicht bij het heetst van de strijd. De Willemsbrug lijkt natuurlijk in niets meer op de brug die oma heeft gekend, maar natuurlijk moest toch ook de brug op de foto!

Na de Maasboulevard op naar de volgende stop. Eén die niets met de oorlog te maken heeft, maar wel heel belangrijk in het leven van oma: de Assendelftstraat (8c, Femke, niet 6c… Foei!). Hier heeft oma met haar kinderen een groot deel van het na-oorlogse leven gewoond en is zelfs voor mij nog een vertrouwde plek.

Van de Assendelftstraat op naar de Touwslagerstraat, waar oma woonde toen de oorlog uitbrak. Vandaar volgden we hun vluchtroute, naar de Lusthofstraat, door de Rubensstraat naar de Oudedijk en de ’s-Gravenweg. Onderweg kruisten we steeds dezelfde straten en liepen we gevoelsmatig maar een beetje op en neer. Toen kwam ineens het besef dat dat wellicht de essentie van vluchten is… Niet de meest efficiënte route van A naar B, maar wég van het gevaar! Tweede inzicht van de dag voor Zus & Zo.

Eigenlijk stond de Ruivendwarsstraat 14 nog op ons programma: het huis waar oma is gaan wonen in september 1940. Maar onze voeten konden niet meer, het was over de 30° en de hoop nog iets terug te vinden dat aan de oorlog deed denken was wel een beetje verdampt. Dus linea recta naar het Kralingse Bos, waar niet het Zweeds wittebrood maar Hollands bruinbrood op ons wachtte!

Met versleten benen kwamen we thuis, en toen begon het echte werk pas! Foto’s bewerken, collages maken, teksten schrijven. Het resultaat is een boek met drie hoofdstukken: de tekst zoals die ook op mijn blog is te vinden, een hoofdstuk ‘behind the scenes’, met fotocollages van ons in actie tijdens onze zoektocht, en een hoofdstuk met mooie foto’s van bijzondere plekken in Rotterdam, gemaakt door Frauk.

Een aantal van de foto’s zijn binnenkort te zien op de site van Fraukje Vonk Photography.

P.S.:  Het boek hebben we gemaakt voor onze ouders, maar als er familieleden misschien geïnteresseerd zijn, het boek is eventueel te bestellen voor 25€, exclusief 1,95€ verzendkosten. Het is een hardcover fotoboek op A4 formaat, met zijdeglanzende pagina’s van 200 grams karton. Dus van hogere kwaliteit dan het proefexemplaar dat een aantal mensen gezien hebben.

 

Calimero, move over!

Ik ben dus onderweg. Al weet ik nog niet precies waarheen, vage contouren van iets dat op een pad lijkt, beginnen zich af te tekenen.

Sinds ik aan de weg naar mijn nieuwe toekomst aan het timmeren ben, fladdert er met grote regelmaat een woord mijn oren in: ‘schrijven’. Ja, schrijven, daar gaat mijn hart van open, dat weet ik wel. Maar ik ben het kwijtgeraakt; die flow, dat gevoel van verloren raken in de tijd. Toch? Al zo’n jaar of twee is er geen fatsoenlijke tekst meer uit mijn vingers gekomen, mijn creativiteit is gewoon opgedroogd. Toch?

Eén van de redenen dat ik me de afgelopen twee jaren steeds ongelukkiger ging voelen was dat mijn schrijfstijl niet meer aansloot bij de veranderde stijl van het bedrijf waar ik werkte. Ongetwijfeld een goede richting, maar niet de mijne. Het maakte me onzeker en dat werkt verlammend. Ergens deze week werd ik wakker met een heel vastberaden gevoel. Misschien voldeed mijn schrijfstijl niet meer aan de eisen van de omgeving waarin ik mij bevond, dat maakt mij nog geen zielenpiet die naar haar opgedroogde poeltje van creativiteit gaat zitten staren!! Acht jaar lang heb ik wel dingen kunnen schrijven die collega’s waardeerden, heb ik kunnen bloggen tot groot plezier van velen, heb ik voor J/M een reportage mogen maken, en onlangs heb ik Planet Jesse uitgebracht met veel positieve reacties als gevolg. Dus schop onder m’n eigen kont en weg met dat Calimero-gepiep.

En dan ben je ineens lid van Tekstnet, de beroepsvereniging van tekstprofessionals in Nederland en Vlaanderen. Maar dan wel voor ‘tekstschrijvers met kwaliteit’, vertelt hun website. Oh jee, toch die eierschaal maar weer opdiepen? Maar nee, creatief leven is voor moedige mensen, heb ik me laten vertellen, dus schouders naar achter, borst vooruit en op naar ‘Tekstnetwerken 2016‘, het tweejaarlijkse evenement van Tekstnet.

En wat een inspiratie! De openingslezing ‘Doe wat je het liefste doet’, de workshops, de gesprekken, de herkenning (ik ben niet de enige die het allemaal nog niet zo goed weet): een cadeau.

In de trein naar huis realiseer ik me: ik ben zeker (nog) geen ondernemer, ik heb nog veel te leren, maar op mijn toekomstige visitekaartjes houd ik een plekje vrij voor het woord ‘tekstschrijver’.

Calimero, move over!